Choroba dwubiegunowa i zaburzenie osobowości typu borderline (BPD) mają pewne wspólne objawy, ale w rzeczywistości są to dwa różne schorzenia, z różnymi podejściami do leczenia. Zarówno zaburzenie dwubiegunowe, jak i zaburzenie osobowości z pogranicza (borderline) wiążą się z wahaniami nastroju i impulsywnym zachowaniem, ale istnieją pewne specyficzne cechy każdego z nich.

Borderline

Jak wygląda zaburzenie osobowości typu borderline?

Osoby z tym zaburzeniem odczuwają niezwykle intensywne emocje, które mogą się szybko zmieniać z negatywnego, przygnębionego stanu na podniecony. Przewaga jest jednak w tych negatywnych stanów uczuciowych. W tej chorobie skrajne i intensywne wahania nastroju są często poprzedzone reakcjami na wydarzenia (“zdarzenia wyzwalające”). Reakcje te są niewspółmierne do wydarzenia, które ktoś inny mógłby przyjąć ze spokojem. Choroba ta charakteryzuje się również wrażliwością na odrzucenie, chaotycznymi relacjami i ogólną trudnością w zarządzaniu emocjami.

Jak leczy się zaburzenie osobowości typu borderline?

Nie ma leków, które skutecznie leczą ten stan, chociaż mogą one pomóc w zmniejszeniu niektórych specyficznych objawów, takich jak intensywny lęk. Głównym leczeniem jednak jest psychoterapia, a w szczególności nurt DBT. Dialektyczna terapia behawioralna (DBT) opiera się na założeniu, że osobom z zaburzeniem osobowości typu borderline brakuje umiejętności niezbędnych do tolerowania intensywnych emocji lub myśli. Psychoterapia skoncentrowana na przeniesieniu kładzie nacisk na obserwację i interpretację zachowania pacjenta w relacji z terapeutą, aby pomóc zidentyfikować nierozpoznane lub zniekształcone wewnętrzne stany emocjonalne, które są aktywowane w relacjach z innymi. Następnie wspólnie z terapeutą integruje się je w bardziej spójne poczucie siebie, które obejmuje równowagę emocjonalną.

Choroba dwubiegunowa

Czym jest zaburzenie dwubiegunowe?

Podobnie jak w przypadku zaburzenia osobowości typu borderline, osoby cierpiące na to zaburzenie doświadczają skrajnych zmian nastroju, ale pomiędzy stanami depresji i epizodami manii, pacjent dwubiegunowy może doświadczać okresów stabilnego nastroju. Więcej o chorobie afektywnej dwubiegunowej możecie przeczytać pod tym linkiem: https://www.centrumnowa.pl/w-czym-pomagamy/choroba-afektywna-dwubiegunowa/

Jak leczy się chorobę dwubiegunową?

Zaburzenia dwubiegunowe mogą być leczone za pomocą leków, które pomaga ustabilizować nastrój. Psychoterapia jest zazwyczaj pomocna, aby pomóc osobie w zarządzaniu komplikacjami życiu, które są skutkiem epizodów choroby, a także w celu monitorowania przyjmowania leków.

Jakie są kluczowe różnice między tymi zaburzeniami?

Kiedy osoba z zaburzeniem dwubiegunowym nie jest w epizodzie maniakalnym lub depresyjnym, wykazuje wtedy stabilność, której nie wykazuje osobowość borderline. Jeśli osoba dwubiegunowa jest pomiędzy epizodami, może całkiem dobrze funkcjonować w świecie. Osoby te mogą mieć pogłębione relacje, które mogą być zaburzone przez ich okresy choroby, ale kiedy nie doświadczają epizodów, mają stabilność, której nie widać u osoby z borderline.

Zaburzenie dwubiegunowe jest bardziej zakorzenione w biologii układu nerwowego i lepiej reaguje na leki. Patologia borderline natomiast silnie angażuje poziom psychologiczny umysłu, głównie sposób interpretowania znaczenia różnych zdarzeń. Wahania nastroju w przypadku zaburzenia dwubiegunowego są bardziej przypadkowe i mniej związane z wydarzeniami niż w przypadku osobowości borderline.

Zaburzenia nastroju a zaburzenia osobowości

Kluczową różnicą pomiędzy chorobą dwubiegunową a zaburzeniem osobowości typu borderline jest to, że choroba dwubiegunowa jest zaburzeniem nastroju, natomiast BPD jest zaburzeniem osobowości.  Zaburzenia nastroju to kategoria zaburzeń wyróżniająca się poważnymi zmianami nastroju. Depresja należy do tej kategorii wraz z zaburzeniem dwubiegunowym. Zaburzenia osobowości natomiast charakteryzują się sposobami myślenia, odczuwania i zachowania, które różnią się od oczekiwań społecznych, powodując problemy w funkcjonowaniu lub niepokój. Osoby cierpiące na zaburzenia osobowości mają trudności w postrzeganiu świata i odnoszeniu się do ludzi i sytuacji.

Diagnozowanie choroby dwubiegunowej oraz zaburzenia osobowości z pogranicza (borderline)

Oba te schorzenia mogą być trudne do zdiagnozowania, a błędne diagnozy nie są rzadkością. Oba wymagają badań medycznych i psychologicznych, aby wykluczyć inne możliwe problemy. Aby zdiagnozować zaburzenie dwubiegunowe, oprócz dokładnego wywiadu i oceny, pacjent może zostać poproszony o prowadzenie dziennych zapisów swojego nastroju, poziomu energii i wzorców snu.

Diagnoza borderline nie jest oparta na konkretnym objawie. Najczęściej jest to ocena ocena psychologiczna, która obejmuje wypełnianie kwestionariuszy. Zaburzenie to jest diagnozowane po kompleksowym wywiadzie klinicznym z pacjentem, jak również z poprzednimi specjalistami lub ewentualnie wywiadami z rodziną czy przyjaciółmi.

Leczenie zaburzeń osobowości dwubiegunowych i borderline

Podejście do leczenia jest zwykle różne dla tych dwóch zaburzeń. Leczenie zaburzenia dwubiegunowego obejmuje leki, takie jak stabilizatory nastroju lub leki przeciwpsychotyczne. Leki są zwykle połączone z psychoterapią.

Zaburzenie osobowości typu borderline leczy się przede wszystkim psychoterapią wraz z lekami, które mogą być stosowane w leczeniu niektórych objawów, takich jak lęk i depresja, które towarzyszą BPD. Leki są również stosowane w celu zmniejszenia impulsywności lub pragnienia substancji. Wykazano, że skutecznym sposobem leczenia BPD jest dialektyczna terapia zachowań (DBT), która łączy w sobie zarówno terapię indywidualną, jak i grupową. Inną opcją jest psychoterapia skoncentrowana na przeniesieniu (TFP), która pomaga ludziom kontrolować chęć zrobienia sobie krzywdy. Terapia oparta na mentalizacji (MBT) jest formą terapii opartej na dowodach naukowych, stosowanej w leczeniu BPD. Hospitalizacja może być zalecana, jeśli bezpieczeństwo osoby jest zagrożone.

Leczenie obu tych zaburzeń może zająć trochę czasu, ale jeśli masz któryś z tych stanów, możesz poprawić swoją zdolność do funkcjonowania i nauczyć się prowadzić satysfakcjonujące życie.